Historia II poprawki i District of Columbia v. Heller cd.
Od czasu kiedy pisałem o sprawie District of Columbia v. Heller pojawiły się nowe amicus curiae briefs (wyjaśnienie tego terminu zawarte jest w poprzednim tekście), a także kilka ciekawych analiz. Poznanie argumentacji stron może być szczególnie przydatne z powodu zaplanowanego na przyszły wtorek (godzina 10:00 EST) przesłuchania. W tym krótkim tekście chciałbym się skupić na argumentach historycznych podnoszonych przez strony.
Bardzo duże znaczenie dla tej sprawy ma argumentacja historyczna, podnoszona szczególnie przez prawników stojących na stanowisku “oryginalistycznym” (originalism), czyli zwolenników statycznej wykładni Konstytucji (poszukiwania znaczenia nadanego przepisowi przez historycznego ustawodawcę - w przeciwieństwie do “tekstualistów”, zwolenników wykładni dynamicznej - według współczesnego znaczenia tekstu).
Autorem redakcji drugiej poprawki do Konstytucji jest James Madison. Dokonał on kompilacji kilku propozycji, które w tej materii się pojawiły. Jak pisze Lyle Denniston, jedna z nich zawierała słowa “ludzie mają prawo do posiadania i noszenia broni” wraz z frazą “dobrze zorganizowana milicja (…) wyszkolona w używaniu broni jest właściwą, naturalną i bezpieczną ochroną wolnego państwa”. Inna proponowała, by zapewnić każdemu, kto z przyczyn religijnych nie chce posługiwać się bronią, by mógł on zapłacić komuś innemu “by nosił broń w jego zastępstwie”.
Pierwotna redakcja Madisona miała treść:
Prawo ludzi do posiadania i noszenia broni nie może być naruszone; dobrze zorganizowana milicja jest niezbędna dla bezpieczeństwa wolnego państwa: ale żadna osoba, której religia nie zezwala na noszenie broni, nie może być zmuszana do osobistej służby wojskowej. > >
Ostatecznie, przyjęto poprawkę o treści:
Dobrze zorganizowana milicja jest niezbędna dla bezpieczeństwa wolnego państwa; prawo ludzi do posiadania i noszenia broni nie może być naruszone. > >
Przedstawiciele Dystryktu Kolumbii argumentują oczywiście, że intencją Madisona było zapewnienie odpowiedniej obrony państwa, a więc cel ściśle militarny. Założona w 1992 r. grupa profesorów prawa Academics for the Second Amendment dowodzi przeciwnie, że Madison chciał określenia praw podstawowych (fundamental rights), a nie potrzeb (needs) państwa. Denniston konkluduje, że obie strony, zgodnie z prawniczym zwyczajem, traktują historię na tyle wybiórczo, by konkluzje wspierały ich stanowisko w sporze.
Drugim historycznym argumentem obu stron jest powołanie się na tradycję (resp. jej brak) uznawania prawa do noszenia broni w systemie brytyjskim. Chodzi głównie o Chwalebną Rewolucję (The Glorious Revolution) i Bill of Rights z 1688 r., który w Artykule VII stanowi, że protestanci mają prawo do posiadania “broni w celu swojej obrony, odpowiedniej do ich stanu i w ramach ustanowionych przez prawo”.
Historycy konstytucjonalizmu, wspierający Dystrykt Kolumbii, odczytują ten przepis jako odpowiedź na potrzebę zabezpieczenia populacji protestanckiej i całej Anglii przed restoracją katolicyzmu, a także - że artykuł ten był jedynie częścią większego ruchu na rzecz supremacji parlamentu.
Z drugiej strony, w amicus brief złożonym przez Cato Institute, profesor historii prawa z George Mason Law School, Joyce Lee Malcolm dowodzi: “Ten artykuł ustanowił osobiste prawo (personal right. (…) Ani ten artykuł ani żadne z oskarżeń [wobec króla Jakuba II] nie łączyło posiadania broni ze służbą w milicji (…).” Malcolm konkluduje: “przez przyjęcie Drugiej Poprawki, Amerykanie odziedziczyli szeroko aplikowalne i solidne osobiste prawo (individual right).”
Trzecim argumentem historycznym jest odwołanie się do organów stosujących prawo, szczególnie - Sądu Najwyższego i Departamentu Sprawiedliwości. Wśród samych przedstawicieli tej drugiej instytucji panuje niezgoda, co do tradycji uznawania (resp. nie uznawania) individual right, o którym mowa.
Odnośnie Sądu Najwyższego, podnoszone jest jedno z najciekawszych moim zdaniem (przynajmniej z punktu widzenia teorii prawa) zagadnień, a mianowicie - pojęcie silence speaks lub eloquence in silence. Strona rządowa podnosi, że przez “dekady milczenia” Sąd Najwyższy zobligował się do zwrócenia większej uwagi na legislację Kongresu (która nb. ich zdaniem ogranicza znacznie prawo do posiadania broni). Z drugiej strony, większość senacka razem z większością kongresmenów i przewodniczącym Senatu (czyli wiceprezydentem USA) w swoim briefie (o którym już zreszta pisałem) wskazuje całkowicie przeciwną interpretację legislacji Kongresu (wydaje się jednak, że również uważając Sąd Najwyższy za związany w pewnym sensie tą tradycją).
Więcej informacji: